Thuiskomen
Lijnen
als grenzen waren mijn wereld
en
nieuw gearceerd land,
kleine
speelkamernapoleon
met
pen in de hand.
Kijk,
hoe hij de stad binnentrekt
de
brug neemt, zich uitstrekt.
Nu
bewoont hij de stad van zijn jeugd,
wacht
of de grenzen vervagen
of
het uitzicht zal toeslaan
het
water beweegt
en
een steen met inscriptie onthuld wordt.
Wat
is, zal zich blijvend herhalen.
Bij
wijze van toelichting:
Ruim honderd jaar geleden, op 6 oktober
1811, trok keizer Napoleon de stad Utrecht binnen. Hij naderde stad
vanuit het westen, ging met zijn troepen over de Tolsteegpooort, de
Twijnstraat door en langs de Oudegracht, rechtsaf Hamburgerstraat in naar wat
nu de Rechtbank is en daarna verder naar het paleis van zijn broer Lodewijk
Napoleon, in de Voorstraat. De regen kwam die dag met bakken uit de hemel. Hij
bleef precies drie dagen in Utrecht. Drie jaar later verlieten de franse
troepen de stad. Tegenover het Louis Hartlooopercomplex staat nog een
soort van monument met inscriptie waarop staat hoe de troepen de stad verlieten; het is in 1913 gemaakt door Carel Willem Wagenaar, broer van de beroemde componist
Wagenaar.
Als kind tekende ik graag en vaak op
landkaarten met een potlood lijnen. Zo polderde ik bv. het IJsselmeer in, trok
landgrenzen recht en veroverde op die manier mijn wereld, werd keizer.
In de bijbel komt een verhaal voor hoe
een man die niet meer kon lopen, jarenlang aan het water ligt te wachten tot
het beweegt. Men geloofde dat een engel dan neerdaalde en wie dan als eerste in
het water wist te komen, werd genezen.
Deze elementen onder andere heb ik
verwerkt in een gedicht rond het thema: "Utrecht:
liefde op het
tweede
gezicht?”
Het gedicht
gaat ook over opnieuw en anders kijken naar waar ik nu woon, aan de gracht waar
Napoleon aan de overkant langs trok.
Inzending voor de poëziewedstrijd UtrechtoverUtrecht, 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten